چه خوبه كه ما آدما در بيابان زندگي. با كاشتن دوستيها آنها را تكثير كنيم سپس تمام شاخه هاي درخت دشمني را هَرَس كنيم. آنوقت دنيا ميشه گلستان.
درخت دوستي بنشان كه كام دل ببار آرد
نهال دشمني بركن كه رنج بيشمار آرد.